هزار و چهارصد و سي سال سفر کنيم. دو فقيه، دو اسلام شناس، دو قاضي القضات، فارغ از قضاوت راجع به آنان، اصلا کارشان تشخيص مصلحت‌ها و صلاحيت‌هاست، از مصلحت نظام تا مصلحت و صلاحيت کانديداها و حتي رهبر مملکت؛ اما نکته شگفت‌انگيز ماجرا اينجاست که در سخنراني و نامه‌نگاري خود نمي‌دانند، مصلحت را به مقتل مي‌برند.