زخم کم کیفیتی بر پیکر مدارس دولتی!

اگر در گذشته، دلسوزان بارها و بارها «بی‌کیفیتی مدارس دولتی» را فریاد زدند و نسبت به وضعیت اسفبار آموزشی و تربیتی آن ها اظهار نگرانی کردند که البته مسئولان نیز چندان وقعی بر آن ننهادند، اما از امروز و در پی تذکر جدی رهبر انقلاب، سامان دهی و رسیدگی به وضعیت مدارس دولتی و همچنین مهدهای کودک، یک فریضه شرعی و قانونی به شمار می آید.

اعلام نتایج کنکور سراسری1398 و انتشار سهم ناچیز یا دقیق تر بگوییم «هیچ» دانش آموزان مدارس دولتی در میان برترین ها بار دیگر وضعیت ناامید کننده این مدارس را از نظر کیفیت نازل آموزش بیش از گذشته عیان کرد اگرچه این امر، موضوع و رخداد جدیدی نبود.

یک چالش بزرگ

اساسا طرح موضوع کم کیفیتی مدارس دولتی همواره با یک چالش و مانع بزرگ روبه رو است؛ این که قرار است روی این صحبت با مسئولان و سیاست گذارانی باشد که خود در معرض این آسیب قرار ندارند چرا که اغلب فرزندان خود را به مدارس غیردولتی و به قید «سفارشی» می سپارند و طبیعتا طی یک سال با انواع و اقسام هنرهای مدارس دولتی از کلاس های پر ازدحام تا رهاشدگی های تربیتی مواجه نمی شوند. از این رو طرح این دغدغه و پذیرش آن از سوی یک مسئول آن هنگام معنای واقعی خود را می یابد که او با تمام وجود این آسیب را دیده و چشیده باشد.

به هر روی طرح چند موضوع درباره امروز و فردای وضعیت آموزشی مدارس دولتی قابل مطرح شدن است که اکنون درباره اش تامل می کنیم:

-امروز همه ما آگاهیم

سال هاست که کارشناسان بسیاری درباره کیفیت نازل و آسیب های آموزشی و تربیتی مدارس دولتی سخن گفته و می گویند یعنی امروز همه ما به این کاستی ها و زیر و بم آن آگاهیم.

لذا این «خود آگاهی» جامعه، خود ضمن این که یک امتیاز پیشرو و بزرگ است، به همان میزان نیز دردناک و غم انگیز است چرا که به واسطه وضعیت امروز، آینده ای از فرزندان خود متصوریم که بهترین دوران عمر و زندگی شان را در چنین مدارسی سپری کرده اند.

-نیروی باکیفیت خروجی باکیفیت خواهد داشت

اگر مسئله آموزش را عاملی متشکل از چند عنصر بدانیم، قطعا ساحت «معلم» مهم ترین عنصر قلمداد می شود.

بی شک به دلیل این که در سال های گذشته، این امر مورد غفلت جدی مسئولان قرار گرفته است اکنون موضوع «معلم» از مهم ترین چالش های پیش روی آموزش و پرورش است.

به طوری که این نهاد در سال های اخیر با وجود تاکید رهبر انقلاب و سند تحول مبنی بر این که جذب معلم باید از مسیر دانشگاه های تخصصی فرهنگیان صورت گیرد اما در مقاطعی کمبود معلم از طرق دیگر تامین شده که این خود احتمالا به فرایندی از آسیب معلم کم کیفیت و کم عشق دامن زده است.

طبیعتا مراد و مقصود این نیست که امروز تمام معلمان ورودی از غیر دانشگاه های فرهنگیان فاقد صلاحیت اند چه بسا ممکن است برخی از معلمان خروجی دانشگاه فرهنگیان هم صلاحیت کافی را نداشته باشند، اما پیش فرض در دانشگاه فرهنگیان این است که افراد با اختیار و علاقه در مسیر «معلم شدن» گام می گذارند که ممکن است این اختیار و علاقه خارج از این مسیر کمیاب و کمرنگ شود، ضمن این که رهبر انقلاب نیز دیروز در سخنانشان بر همین امر تاکید کردند: «اجازه ورود نیروی بی کیفیت به آموزش و پرورش داده نشود.»

از این رو این باور که معلم با دانش و باکیفیت، به روز، عاشق وعلاقه مند به رشد خود و دانش آموز، امروز از مهم ترین نیازها و لوازم سیستمی است که طبق خواسته سند تحول آموزش و پرورش قرار است ظرفیت ها و استعدادهای انسانی را به شکوفایی و کمال برساند.

قصه تکراری اما غصه همیشگی

باری، بودجه و اعتبار همواره قصه تکراری و ترجیع بند همه موضوعات است که به هزاران دلیل همچون غصه ای بر پیکر آموزش و پرورش سایه انداخته است. قاعدتا برای داشتن آموزش و پرورش با کیفیت باید هزینه کرد و نمی توانیم این بخش را در تنگنا قرار دهیم اما از آن انتظار معجزه داشته باشیم.

طبق محاسبات پیشینی ما از بودجه سال 98 آموزش و پرورش (قبل از تحولات جدید و عجیب و غریب نرخ دلار) سرانه هر دانش آموز ایرانی حدود 400 دلار است در حالی که بنابر آمار سازمان جهانی«همکاری‌های اقتصادی و توسعه»، میانگین سرانه دانش‌آموزی اغلب کشورهای پیشرفته و نیمه پیشرفته حدود 9هزار دلار است.

با این حساب چگونه می توان کشور پیشرو در میان کشورهای منطقه در امر آموزش و پرورش بود طبق آن چه چشم انداز 1404 مطالبه کرده است؟ به قول «اوحدی» آن شاعر قدیمی وقت است که برای فردای فرزندانمان و آبادی این سرزمین اندیشه کنیم:

تیر فرصت در کمان جهد توست
می‌رود تیر از کمان، اندیشه کن

انتهای پیام/*

زخم کم کیفیتی بر پیکر مدارس دولتی!

نسبیت گرایی فرهنگی

ایدئولوژی سیاسی چیست؟

۱۰ پرسش بی‌پاسخ از دکتر ظریف

مجید رضائیان: محدوديت‌های رسانه‌ای برداشته نشود راه‌ حل معقول و منطقی برای سيستم نخواهد بود