احساسي بودن، ايدئولوژيک گرايي منفي و اميدواري فردي ساختاري پيچيده به جامعه ايران بخشيده که نه تنها مانعي بر سر راه توسعه آن ارزيابي مي‌شود، بلکه بر مديريت نامتعارف آن نيز صحه مي‌گذارد.