برای جمهوری اسلامی ایران بسیار مهم است که این ناکامی حداکثری را تا انتخابات امریکا حفظ کنیم و اجازه ندهیم پرونده ایران به یک برگ برنده توخالی برای دولت ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری آینده تبدیل شود.
در صورتی که اروپا علیرغم تحقیرهایی که از سوی امریکا متحمل شده، قادر به پیدا کردن مسیر درستی نباشد که جایگاه شایسته‌اش را پیدا کند، از دید بسیاری از کشورها، ارزش خود را به عنوان یک شریک بلند مدت از دست خواهد داد.
تا همین امروز هم، ایران، در شرایط تحریم تسلیحات، نقش کلیدی در شکست داعش، احیای بازدارندگی علیه امریکا بعد از حمله موشکی به پایگاه عین الاسد و حفظ موازنه‌های نظامی در منطقه داشته و از این پس نیز صرف‌نظر از آنکه چه پیش آید، می‌توان همان نقش آفرینی‌ها را ادامه داده و این قابلیت‌ها را ارتقا دهد.
در دنیای پیچیده تر امروز، بقا به استراتژی‌های روزآمدتری نیاز دارد که مبتنی بر کاهش اختلافات، تقویت همکاری‌های بین‌المللی، اعتمادسازی، مسئولیت پذیری مشترک و ایجاد قوانین متناسب و همراه با ضمانت اجرایی است؛ به گونه‌ای که یکبار دیگر تعادل میان محیط زیست انسانی و محیط زیست طبیعی را برقرار کند.
با شهادت سردار سلیمانی، ایران به لحاظ تاکتیکی آسیبی دید که در میان‌مدت قابل ترمیم است اما طرف دیگر، امریکا بعد از وحدت بیشتر میان مردم ایران، تقویت پیوندهای ایران و عراق و ثبت یک رکورد جدید در حمله به پایگاه‌های امریکا بدون اینکه قادر به جلوگیری از آن باشد، شاهد یک ضربه استراتژیکی و ماندگار به سیاست‌های خاورمیانه‌ای خود است.
منتقدان استدلال می‌کنند که پذیرش این کنوانسیون‌ها، شیوه‌های دور زدن تحریم‌ها را برملا خواهد کرد و ممکن است دشواری‌های بیشتری را پیش روی ایران قرار دهد. این استدلال به طور کامل نادرست نیست اما درباره آثار آن مبالغه‌های فراوانی صورت گرفته است.
دولت امریکا امیدوار است که از طریق اعمال سنگین‌ترین تحریم‌هایی که جهان به خود دیده یا به فروپاشی روانی نظام و تن دادن به مذاکرات بی موقع و نامتوازن دست بیابد و یا با فروپاشی روانی ملت، آن را علیه نظام موجود تحریک کند.
به رغم آنکه جنبش‌های مردمی از یمن تا عراق، لبنان و فلسطین مطیع فرامین ایران نیستند اما جایگاه معنوی و نفوذ سیاسی ایران در مقام میانجی گری می‌تواند نقش کلیدی در برقراری صلح و دستیابی به راه حل‌های دیپلماتیک ایفا کند.
ممکن نیست که ایران از درخواست خود برای لغو تحریم‌ها به منظور وارد شدن به اتاق مذاکرات در شرایط عادلانه انصراف دهد و بسیار بعید است که امریکا به رغم آگاهی از شکست سیاست فشار، تصمیم بگیرد که ناگهان تحریم‌ها را بدون هیچ چشم‌اندازی از دستیابی به توافق، لغو کند.
واکنش دیرهنگام و توأم با صبر و بخشندگی ایران به تخطی از برجام، همچنان ملایم و خویشتندارانه است و گویا هنوز تلاشی درون چارچوب‌های حقوقی توافق است اما در عین حال، آزمایشی برای سنجیدن اراده‌های واقعی به عمل به تعهدات و باز نگه داشتن درهای مذاکرات شرافتمندانه هم هست. درهایی که یکی پس از دیگری بسته می‌شوند؛ باز نگه داشتن آخرین آنها به کشورهایی بستگی دارد ...
